“Het absoluut prachtigste dat er bestaat, mooier dan een zonsondergang, prachtiger dan de
vlucht van een vogel, is een vrouw die opnieuw geboren wordt.
Wanneer ze weer opstaat na de catastrofe, na de val.
Wanneer iemand zegt: ‘”Nu is het afgelopen met haar”.
Nee, het is nooit afgelopen voor een vrouw.
Een vrouw staat altijd weer op, ook als ze er niet in gelooft, ook als ze het niet wil.
Ik heb het niet alleen over de immense pijnen, over die wonden die de dood of een ziekte je
bezorgen en die lijken op verwondingen die zijn aangebracht door op een mijn te trappen.
Ik heb het over jou, over dat deze periode niet meer lijkt te eindigen; over jou die je bestaan
op het spel zet in een zware baan die elke ochtend als een examen voelt, erger dan de
examens uit je schooltijd. Over jou, de meedogenloze scheidsrechter van jezelf, die op grond
van hoe je baas naar je kijkt besluit of je goed genoeg bent of dat je jezelf moet veroordelen.
Zo gaat het elke dag, en deze proeftijd eindigt nooit.
En jij bent degene die het laat voortbestaan.
Of ik heb het over jou, die bang is om zelfs maar met een man te slapen; jij die doodsbang
bent dat een romance je de adem beneemt, jij die met niemand flirt omdat je o zo bang bent
dat iemand in jouw leven infiltreert.
Erger nog: als jij in het verhaal verstrikt blijft, is je lijden immens.
Je bent moe: er is altijd wel iemand tegenover wie je je moet rechtvaardigen, iemand die jou
wil veranderen, of die jij moet veranderen om hem dicht bij je te houden.
Zo cultiveer je de eenzaamheid in je eigen huis.
En toch maak je jezelf van alles wijs, ook wanneer je met anderen praat: “Het gaat goed met
mij. Ik heb het goed zo, voel me beter zo.”
En de hemel komt weer een stukje verder naar beneden.
Of je bent gaan samenwonen met die jongen, je hebt er meerdere keren Kerst en Pasen mee
doorgemaakt. Aan die man heb je je ziel en zaligheid gegeven en er is zó veel tijd voorbij
gegaan, en je hebt er zó veel ziel en zaligheid in gegooid, dat je op een dag jezelf begint te
zoeken in de spiegel, omdat je niet meer weet wie je geworden bent.
Hoe het ook is gegaan, nu ben je hier en ik weet dat er een moment is geweest waarop je naar
beneden hebt gekeken en zag dat je voeten in cement verankerd waren.
Waar je ook was, je zat er vast en het paste je niet meer: je relatie, je baan, je eenzaamheid.
Het was een crisis, en je hebt gehuild.
Mijn God wat huilen jullie veel!
Er ontspruit een bron van water uit jullie maag.
Je hebt gehuild terwijl je door een drukke straat liep, terwijl je bij de bushalte stond, terwijl je
op je scooter zat.
Zomaar, geheel uit het niets. Je kon het niet meer binnenhouden.
En die nacht dat je de auto gepakt hebt en uren lang bent gaan rijden, opdat de donkere lucht
je tranen zou drogen…?
En vervolgens heb je in jezelf gegraven, heb je gepraat – wat praten jullie veel, meiden!
Tranen en woorden. Om te begrijpen, om bij een heel lange wortel te komen die enige zin
kan geven aan je pijn en je verdriet.
“Waarom doe ik dit? Hoe kan het dat ik steeds hetzelfde patroon herhaal? Ben ik misschien
gek?”
Alle vrouwen hebben zich deze vragen gesteld.
En dus daal je af, ga je graven in je persoonlijke geschiedenis, met twee, vier handen tegelijk,
en komen er duizenden puzzelstukjes naar buiten. Een onontwarbare puzzel.
En het is hier, op dit punt, dat alles begint. Wist je dat niet?
Het is vanuit die enorme leeuwenmoed, die er voor nodig is om zo naar jezelf te kijken, naar
jezelf in duizend stukjes, dat je opnieuw begint.
Want een vrouw begint hoe dan ook opnieuw, draagt een instinct in zich dat haar altijd weer
voorwaarts zal doen gaan.
Je zult een strategie nodig hebben, je zult een nieuwe vorm moeten verzinnen voor een
nieuwe jij. Want het is zover gekomen dat je jezelf opnieuw moest leren kennen, dat je jezelf
opnieuw aan jezelf moest voorstellen.
Je kunt niet meer zijn wie je eerst was. Wie je was voordat je begon te graven.
Word je er niet enthousiast van? Dat zal langzaam maar zeker wel komen.
Opnieuw verliefd worden op jezelf, of voor de eerste keer verliefd worden op jezelf, is als
een diesel. Het start langzaam, en het is zaak vol te houden.
Maar als het eenmaal op gang komt, gaat het hard.
Het is een avontuur, jezelf opnieuw construeren.
Het grootste avontuur dat er bestaat.
Het maakt niet uit waarmee je begint – met het huis, met de kleur van de gordijnen of met je
kapsel.
Ik heb jullie altijd geadoreerd, vrouwen die opnieuw geboren worden, vanwege deze
wonderbaarlijke wijze waarop jullie naar de wereld schreeuwen “ik ben nieuw!”, met een
gebloemde rok of een frisse blonde krul.
Omdat iedereen moet begrijpen en zien: “Pas op: hier is werk in uitvoering, en we zijn ook
voor jullie aan het werk. Maar vooral voor onszelf.”
Mooier dan de dageraad, prachtiger dan de zon: een vrouw die opnieuw geboren wordt is het
prachtigste dat er bestaat.
Voor wie haar ontmoet, en voor zichzelf.
Het is de lente in november.
Wanneer je het het minst verwacht…”
Bron: Diego Cugia, alias Jack Folla; Fabio Volo: “Donne in RInascita”
