dinsdag 19 april 2016

Rosa Wouters: Liefde2



Agape, liefde in haar puurste vorm, veronderstelt trouw. Niet dat wat ik beloof aan de ander, om welke reden dan ook. Want dan wordt trouw een leugen.
Of tenminste: een loos begrip zonder de minste inhoud. Vooral als trouw aan de ander, ontrouw zou betekenen, aan mezelf.
Trouwens, hoe kan ik iemand iets beloven wat ook voor mij nog een mysterie is?

Trouw heeft nooit iets te maken met de toekomst; enkel met het moment. Evenmin als trouw een verbinding legt naar de ander.
Trouw heeft altijd te maken met mezelf, met mijn eigen inzichten en met mijn eigen gevoel. En evengoed als mijn ideeën en mijn gevoelens, mijn hele leven, is mijn trouw een dynamisch gegeven.
De enige belofte die ik als mens kan afleggen, is de trouw die ik beloof aan mijn eigen innerlijke Zelf; ook al is dat Zelf constant onderhevig aan verandering, aan groei en evolutie in verschillende betekenissen van het woord.

Trouw is dus geen statisch begrip, maar het is integendeel afhankelijk van de impulsen van de nieuwe vrouw die ik elke dag van mijn leven word.
Precies zoals mijn liefde zich elke dag vernieuwt en transformeert, krijgt ook mijn trouw elk moment van mijn leven een nieuwe betekenis.

Trouw blijven aan mijn relatie betekent voor mij: altijd opnieuw trouw blijven aan mijn eigen steeds veranderende gevoel naar mijn liefste toe. Trouw aan de echtheid van mijn emoties.

Liefde heeft alles te maken met waarheid, leerde ik nu.
En van iemand houden betekent pijn. Omdat je vaak zelf moet kwetsen.
Soms is er geen uitweg mogelijk. Geen andere keuze.

Liefde vraagt dat je echt bent in al wat je zegt en doet. Liefde maakt dromen stuk en maakt dat je dromen stuk maakt van anderen. Liefde verlost je van illusies en vraagt dat jij illusies van anderen doorbreekt.
Liefde schept geen verwachting en vult nooit verwachtingen in. Doet ze dat toch, dan is dat een prachtig geschenk, maar nooit haar bedoeling.

Want liefde is hard als glas en even doorzichtig. Sluiers of onduidelijkheden kent ze niet. Haar taal is helder als water uit de bron, en misverstanden zijn uitgesloten.

Omdat waarheid vertrouwen schept, is Liefde ook een veilig nest waar je je verbergen kan. Maar wegstoppen hoeft al lang niet meer, want jij weet alles van de ander, en de ander alles van jou. Een grotere luxe is nauwelijks nog denkbaar. Niets om voor weg te vluchten. Niemand om je voor te schamen.

Liefde heeft alles met naaktheid te maken.
Liefde is dus de naakte waarheid tussen man en vrouw.
De meest essentiële zin van hun bestaan.

Dat leerde ik nu.

Een ontmoeting met Liefde betekende voor mij automatisch een ontmoeting met het Goddelijke. En het ervaren van Liefde in mij was voor mij synoniem met het ervaren van God. Niet als Iets of Iemand hoog en ver buiten me, maar als een inspirerende, leidende Kracht die werkte van binnenuit.
De liefde toelaten in mijn leven betekende  daarom in wezen niets anders dan: het Goddelijke verwelkomen. En dus eigenlijk in mijn hart een beetje God worden. Want zei Augustinus niet ooit: ‘wat de mens liefheeft, dat wordt hij in de liefde?’

Evenmin als de liefde een werkwoord was, had het Goddelijke ook maar iets te maken met een of andere handeling. Het was gewoon een zijnstoestand Dat wat ik voelde en was.
En dat kon niemand in mijn plaats voor mij uitmaken, laat staan opleggen of gebieden. Geen enkele autoriteit, geen enkele instantie, geen enkel ander wezen op de hele wereld was in staat om mij de liefdeservaring te doen begrijpen van buitenaf. En vermits God Liefde was, was ook geen enkele menselijke wet in staat mij welk Godsbeeld dan ook op te dringen.


Precies zoals een liefdeservaring enkel waardevol kon zijn wanneer ze authentiek was, was de Godsbeleving voor mij pas echt als ze binnen in mezelf mocht plaatsvinden.