Agape, liefde in
haar puurste vorm, veronderstelt trouw. Niet dat wat ik beloof aan de ander, om
welke reden dan ook. Want dan wordt trouw een leugen.
Of tenminste: een
loos begrip zonder de minste inhoud. Vooral als trouw aan de ander, ontrouw zou
betekenen, aan mezelf.
Trouwens, hoe kan ik
iemand iets beloven wat ook voor mij nog een mysterie is?
Trouw heeft nooit
iets te maken met de toekomst; enkel met het moment. Evenmin als trouw een
verbinding legt naar de ander.
Trouw heeft altijd
te maken met mezelf, met mijn eigen inzichten en met mijn eigen gevoel. En
evengoed als mijn ideeën en mijn gevoelens, mijn hele leven, is mijn trouw een
dynamisch gegeven.
De enige belofte die
ik als mens kan afleggen, is de trouw die ik beloof aan mijn eigen innerlijke
Zelf; ook al is dat Zelf constant onderhevig aan verandering, aan groei en
evolutie in verschillende betekenissen van het woord.
Trouw is dus geen
statisch begrip, maar het is integendeel afhankelijk van de impulsen van de
nieuwe vrouw die ik elke dag van mijn leven word.
Precies zoals mijn
liefde zich elke dag vernieuwt en transformeert, krijgt ook mijn trouw elk
moment van mijn leven een nieuwe betekenis.
Trouw blijven aan
mijn relatie betekent voor mij: altijd opnieuw trouw blijven aan mijn eigen
steeds veranderende gevoel naar mijn liefste toe. Trouw aan de echtheid van
mijn emoties.
Liefde heeft alles
te maken met waarheid, leerde ik nu.
En van iemand houden
betekent pijn. Omdat je vaak zelf moet kwetsen.
Soms is er geen uitweg
mogelijk. Geen andere keuze.
Liefde vraagt dat je
echt bent in al wat je zegt en doet. Liefde maakt dromen stuk en maakt dat je
dromen stuk maakt van anderen. Liefde verlost je van illusies en vraagt dat jij
illusies van anderen doorbreekt.
Liefde schept geen
verwachting en vult nooit verwachtingen in. Doet ze dat toch, dan is dat een
prachtig geschenk, maar nooit haar bedoeling.
Want liefde is hard
als glas en even doorzichtig. Sluiers of onduidelijkheden kent ze niet. Haar
taal is helder als water uit de bron, en misverstanden zijn uitgesloten.
Omdat waarheid
vertrouwen schept, is Liefde ook een veilig nest waar je je verbergen kan. Maar
wegstoppen hoeft al lang niet meer, want jij weet alles van de ander, en de
ander alles van jou. Een grotere luxe is nauwelijks nog denkbaar. Niets om voor
weg te vluchten. Niemand om je voor te schamen.
Liefde heeft alles
met naaktheid te maken.
Liefde is dus de
naakte waarheid tussen man en vrouw.
De meest essentiële
zin van hun bestaan.
Dat leerde ik nu.
Een ontmoeting met
Liefde betekende voor mij automatisch een ontmoeting met het Goddelijke. En het
ervaren van Liefde in mij was voor mij synoniem met het ervaren van God. Niet
als Iets of Iemand hoog en ver buiten me, maar als een inspirerende, leidende
Kracht die werkte van binnenuit.
De liefde toelaten
in mijn leven betekende daarom in wezen
niets anders dan: het Goddelijke verwelkomen. En dus eigenlijk in mijn hart een
beetje God worden. Want zei Augustinus niet ooit: ‘wat de mens liefheeft, dat
wordt hij in de liefde?’
Evenmin als de
liefde een werkwoord was, had het Goddelijke ook maar iets te maken met een of
andere handeling. Het was gewoon een zijnstoestand Dat wat ik voelde en was.
En dat kon niemand
in mijn plaats voor mij uitmaken, laat staan opleggen of gebieden. Geen enkele
autoriteit, geen enkele instantie, geen enkel ander wezen op de hele wereld was
in staat om mij de liefdeservaring te doen begrijpen van buitenaf. En vermits
God Liefde was, was ook geen enkele menselijke wet in staat mij welk Godsbeeld
dan ook op te dringen.
Precies zoals een
liefdeservaring enkel waardevol kon zijn wanneer ze authentiek was, was de
Godsbeleving voor mij pas echt als ze binnen in mezelf mocht plaatsvinden.
