De
energie is intens op het moment. Het stuitert en stroomt in mij. Soms
voelt het helemaal vrij en soms voelt het alsof er zo’n enorme vloedgolf
aan energie op me afkomt dat ik erdoor overspoeld en omvergegooid
wordt.
Mijn
leven weerspiegelt mijn innerlijk. De meest mooie magische dingen komen
op mijn pad. Mijn contact met liefde en mijn geliefden knalt door waar
we dachten dat het plafond was. Ik voel en voel en voel. Grenzeloze
liefde, roerloze liefde, hartstochtelijke liefde.
Ik
kom ook weerstand tegen. Vanuit mijn omgeving. Het kan ook behoorlijk
knallen. In mijn verlangen en in wat ik voel in mijn hart bots ik met de
verlangens van anderen. Wanneer alles zo woelt en stuitert, wordt ook
de modder van de bodem van de vijver omgewoeld. Resten angst komen
omhoog. Allang niet meer actueel, allang niet meer aan de orde, maar ze
willen nog gevoeld worden.
Mijn
‘ja’ en mijn ‘nee’ zijn volkomen helder. Tegen het een zeg ik met heel
mijn hart ‘ja’, ondanks dat ik het spannend vindt, ondanks dat ik angst
voel. Tegen het ander kan ik niet anders dan ‘nee’ zeggen. Vanuit mijn
hart. Een pure zuivere ‘nee’ vanuit liefde. Ook wanneer dat zeer doet en
ook wanneer het onherroepelijk voelt.
Er
knallen innerlijke deuren open die lange tijd dicht zijn geweest.
Energetische deuren die een illusie van afgescheidenheid veroorzaakten
waar ik plotseling een nabijheid ervaar, aanwezigheid voel, waar ik niet
van wist dat ik dat kennelijk gezocht heb.
Het
gaat niet zachtjes, niet voorzichtig. Het gaat als een malle. Alsof er
geen weg terug kan zijn. Geen aarzeling, geen twijfel. Het gaat hard en
het gaat vooruit. Compromisloos lijkt het. We gaan all the way, niet
gaan is allang geen optie meer. De keuze is al lang geleden gemaakt.
En
dus ga ik. In een warboel van helderheid en oude gedachtepatronen. In
heldhaftige pogingen van mijn brein om er een verhaal van te kunnen
maken. In een wanhopige poging van mijn persoonlijkheid om door middel
van angst de stroom in te dammen, af te remmen. En in al die turbulentie
is er mijn hart dat rustig zegt: ‘Laat maar gaan. Toe maar, ga maar.
Laat mij mijn gang maar gaan, alles moet gaan zoals het gaan, zijn zoals
het is. Vertrouw me maar.’
Ik laat me vallen. Achterover in het zwarte niets. In het lichte alles. In Liefde.
Uit het card deck "Vrijheid in Liefde":
Laat je maar vallen lief
Je hoeft je niet meer vast te houden
Je hoeft niet met je vingers
De laatste halm te grijpen
Laat de vloer maar breken
Aan stukken slaan onder je voeten
Het is maar een illusie
Die geen bestaan meer heeft
Laat je nu maar vallen
Het is precies wat moet gebeuren
Het universum vangt je
Zachtjes in zijn armen
En laat je rustig zakken
In het grote zwarte niets
Waar heel rustig en heel langzaam
Een nieuwe bodem vorm krijgt
Laat je vallen liefste lief
Keer op keer op keer
En lach zachtjes om je eigen angst
Die de illusie bleek
Het
card deck van Carol en mij komt binnenkort uit, Ben je geïnteresseerd,
laat het even weten, dan houden we je op de hoogte van de
voorinschrijving die binnenkort opent.
Lieve groet,
Manon
