Deze
Krachtige Dagen
4 Augustus 2017 / door Suzanne Maresca
Een
kort verhaal door een van onze lezers… door Jenny Dixon
Ik
dacht net dat ik zou schrijven om te zien of iemand anders de intense energieën
van dit moment ook voelde.
Die
komen en gaan in golven, nietwaar? Dagen of weken kunnen we verder zeilen, zich
goed voelen, bijna tussen twee werelden in: de met licht gevulde bekijker merkt
onze omgeving op zonder zich er deel van te voelen.
We
voelen ons spiritueel. We voelen ons sterk, en zeker dat we echt deel zijn van
een zich uitbreidend universum, en dat onze kern van buiten de wereld is. We
kunnen de vingertoppen van ons denken voelen uitreiken om de randen van het
Universum te raken.
Ons
hart voelt zich alsof het buiten ons lichaam slaat, op een ritmische slag die gesynchroniseerd
is met de getijden en de zon en de maan. We voelen ons Een met alles.
En
dan gebeurt er iets en het komt allemaal brekend naar beneden. We voelen ons
verloren, bang, alleen, geïsoleerd en we vragen ons af of we ons denken
verliezen, omdat we gedacht hebben krachtige wezens van licht te zijn.
Namen
we een verkeerde afslag en eindigden we verloren in de woestijn?
We
worden bijna schizofreen en zinken in de duistere kast van depressie die
schuilt onder de sterren, en die ons bedreigen om ons leven weg te nemen.
Gisteren
was het een ruwe dag, de druk was intens. Ik voelde dat mijn zonnevlecht vast
zat in een grote knoop dus kon ik nauwelijks ademen. Mijn hart centrum was een
glazen plaat die gebarsten was door een steen van twijfel.
Ik was een rillende rommel die zich afvroeg wat er gebeurd was, waar was
mijn soevereine kracht, waar was de ondersteuning en de liefde en de vreugde?
Het Angst zweet overtrok mijn werkelijkheid, ik was erin gedoopt, verdronk,
overlevings Angst, angst van bestaan, angst van verstikking, angst voor
veiligheid en gebrek, angst van leven, angst voor de dood angst voor wat als ik
het allemaal fout had?
Het was zo intens dat bijna na een volle dag hiervan stond ik plotseling
vast op een plek, ik keek op en zei: “Help me Alsjeblieft! Ik kan hier niks
meer van verdragen.”
Plotseling kwam er een sluier van kalmte naar beneden en werd over me heen gelegd.
Ik voelde onmiddellijke vrede en ik voelde de woorden: “de pijn/het
lijden/worsteling, de problemen, de moeilijkheid is voorbij.”
Ik zat en vroeg me af, zal dat waar zijn? Zijn we er helemaal doorheen?
Ik weet het niet maar het besef dat door me heen filterde is dat we alle
angst en boosheid opruimen die is opgeslagen in onze cellen herinnering van
alle levens, dus zullen we er nooit meer door beperkt worden.
Om ons vrij te maken. Hoe hoop ik dat dit waar is. Zeker zijn we door
voldoende heen gegaan en we verdienen het om het leven te leven dat we weten
dat waar is: een leven van vervulling,
vreugde, eenheid, vrijheid, overvloed, bekrachtiging, verlichting.
Een leven waarin we soeverein zijn en Bewuste Scheppers van de Nieuwe
Aarde, waar we alle aspecten belichamen van De Schepper om de Hemel op Aarde te
scheppen.
Amen hiervoor en Zo is het.
