VERGEVING …
Het woord ‘Vergeving’ zei mij vroeger niets. Wat valt er te vergeven? En ik vond het heel zwaarbeladen. Totdat ik Raj (= Jezus via Paul Tuttle) hoorde zeggen: ‘Vergeving is het loslaten van elk oordeel. Hoe? Door te beseffen wat Werkelijk is in alles en iedereen: Liefde …. “
‘Een Cursus in Wonderen’1:les 55 zegt hier over o.a.:
“Wat ik nu zie, is ziekte, verwoesting, dood en wraak.
Het is een aanval op, in plaats van
een weerspiegeling van God.” (= Liefde)
“Ik wil de getuigenis van de waarheid in mij zien.
Mijn liefdevolle gedachten zullen me redden
van deze waarnemingen.
Vergeving laat liefde toe, waardoor ik een wereld zie
van vrede, veiligheid en vreugde.
Ik kíes ervoor om te zien,
en de waarheid hierover te leren.
Zelf kan ik dit niet,
wel via de Gids, die God mij gegeven heeft.”
De bereidheid om ‘anders te kijken’, te kiezen voor liefde, kan wonderen tot gevolg hebben. Hierbij moest ik sterk denken aan het verhaal van Corrie ten Boom2. Zij vertelt hoe zij haar gruwelijkste Nazi-kampbeul kon vergeven. Haar zuster overleed in het kamp en zei haar vlak tevoren: ‘Corrie, we komen hier nog terug om over God te praten.’ En Corrie dacht: ‘Oh God, alsjeblieft niet, maar als het uw wil is…’ Na de oorlog begon ze overal in de wereld lezingen te houden. En al vrij snel in Duitsland. Elders raakte ze met de mensen in gesprek, in Duitsland niet: de mensen kwamen zwijgend de zaal binnen en vertrokken weer zwijgend. Tot 1x een man tegen de menigte in naar voren kwam. Corrie blij, tot ze zag wie het was: ‘hun’ wreedste kampbeul! Hij stak zijn hand uit en begon te praten. “En ik, die zo rad van tong over vergeving had gesproken, bladerde opeens druk in mijn agenda in plaats van die hand te drukken.’ En dacht aan zijn leren zweep… “U noemde Ravensbrück in uw toespraak” “Ik ben daar bewaker geweest.” .. “Maar na die tijd ben ik christen geworden. Ik weet dat God me alle wreedheden vergeven heeft die ik daar begaan heb, maar dat zou ik ook graag uit uw mond willen horen. Juffrouw,” – weer werd zijn hand uitgestoken – “wilt u me vergeven?” Daar stond ik dan – ik, wier zonden steeds weer opnieuw vergeven moesten worden – en ik kon hem niet vergeven. Betsie was daar gestorven – kon hij haar langzame, vreselijke dood zo maar uitvlakken door alleen maar om vergeving te vragen?”… En zij dacht:
‘Ik kan het niet, maar
Ík moet in principe de keuze maken en dan
zorgt God voor de rest.’
Ze wist namelijk uit ervaringen met Nazi-slachtoffers dat degenen, die in staat waren hun vroegere vijanden te vergeven, terug konden keren naar de maatschappij en hun leven opnieuw opbouwen, ongeacht hun fysieke littekens.
Ze schrijft: “Degenen die hun bitterheid vasthielden,
bleven invaliden. Zo eenvoudig en reëel is dat.
En toch stond ik daar met een koud hart.
Maar ik wist ook dat vergeving geen emotie is.
Vergeving is een wilsdaad en de wil kan functioneren, ongeacht de temperatuur van het hart.
‘Jezus, help!’ bad ik in stilte. ‘Ik krijg mijn hand wel omhoog. Dat lukt me nog wel. Zorgt U voor de liefde.’
Zo legde ik houterig, mechanisch, mijn hand in de hand die naar me uitgestoken was.
En toen ik dat deed, gebeurde er iets ongelofelijks.
De stroom begon in mijn schouder, schoot door mijn arm en sprong over op onze in elkaar gelegde handen.
Toen leek deze genezende warmte mijn hele wezen te vullen, waardoor de tranen in mijn ogen sprongen.
‘Ik vergeef u broeder! Van ganser harte!’
Lang drukten we elkaar de hand, de voormalige bewaker en de voormalige gevangene. Ik had Gods liefde nog nooit zo intensief ervaren als op dat ogenblik.
Maar tegelijkertijd besefte ik dat het niet mijn liefde was. Ik had het geprobeerd en er de kracht niet toe gehad”.
We kunnen altijd hulp naar ‘binnen’ vragen, hoe we dat ook noemen: een warm plekje in mijn hart, mijn Hogere Zelf, God, Heilige Geest, Boeddha. De essentie van ons leven, van elk geloof is eenheid, liefde. Liefde sluit niets en niemand uit: liefde laat daardoor angst vallen… ‘Liefde antwoordt altijd als je haar roept.’1: T13-VII-4:3
De Cursus: “Het is niet mijn eigen kracht waardoor ik vergeef. Het is doorheen de kracht van GOD in mij, die ik mij herinner, wanneer ik vergeef…
Als ik begin te zien, (h)erken ik Zijn weerspiegeling op aarde. Ik vergeef alle dingen, omdat ik het bewegen, het aanporren van Zijn Kracht in mij voel. En ik begin me de Liefde te herinneren, waarvoor ik koos om haar te vergeten, maar Die mij niet vergeten was.
Hoe veilig zal de wereld er uitzien voor mij, wanneer ik dit kan zien! Hij zal er niet uitzien, zoals wat ik verbeeld dat ik nu zie. Iedereen en alles, die ik zie, zullen naar mij leunen om mij te zegenen. Ik zal in iedereen mijn dierbaarste Vriend (h)erkennen. Wat zou er kunnen te vrezen vallen in een wereld, die ik heb vergeven, en die mij heeft vergeven?
Er is geen ogenblik waarin GODs Stem ophoudt beroep te doen op mijn vergeving om mij te redden. Er is geen ogenblik waarin Zijn Stem faalt om mijn gedachten te richten, mijn handelingen te leiden en mijn voeten te leiden. Ik wandel standvastig naar de waarheid toe. Ik kan nergens elders naartoe gaan, omdat GODs Stem de enige Stem en de enige Gids is die gegeven werd aan Zijn Zoon.
Wanneer ik luister naar GODs Stem, word ik ondersteund door Zijn Liefde. Wanneer ik mijn ogen open, licht Zijn Liefde de wereld op om te zien. Wanneer ik vergeef, herinnert Zijn Liefde mij dat Zijn Zoon zondeloos is. En wanneer ik kijk op de wereld met het zicht dat Hij mij gegeven heeft, herinner ik mij dat ik Zijn Zoon ben.”1: les 60
1. WAT IS VERGEVING?
1. Vergeving (h)erkent dat wat je dacht dat je broeder je aandeed, niet gebeurd is. Ze vergeeft geen zonden en maakt ze niet werkelijk. Ze ziet dat er geen zonde was. En in die kijk worden al je zonden vergeven. Wat is zonde, behalve een onjuist idee over GODs Zoon? Vergeving ziet alleen de onjuistheid ervan, en laat ze daarom los. Wat dan vrij is om de plaats ervan in te nemen is nu de Wil van GOD.
2. Een onvergevende gedachte is een gedachte die een oordeel velt, waarover ze geen twijfel zal opperen, alhoewel ze niet waar is. Het bewustzijn is gesloten, en zal niet bevrijd worden. De gedachte beschermt projectie en trekt zo haar kettingen strakker aan, zodat vervormingen meer versluierd zijn en duisterder: minder gemakkelijk toegankelijk voor twijfel, en verder weggehouden van rede. Wat kan er komen tussen een vastgeankerde projectie en het eindpunt dat ze gekozen heeft als haar begeerde doel?
3. Een onvergevende gedachte doet vele dingen. In onzinnige actie vervolgt ze haar doel, terwijl ze verdraait en omkeert wat ze ziet als tussenkomend op haar gekozen pad. Vervorming is haar doel, en ook het middel waardoor ze het zou willen tot stand brengen. Ze is overal bezig met dolle pogingen om de werkelijkheid stuk te gooien, zonder begrip voor wat dan ook dat zou lijken een tegenspraak in te houden met haar standpunt.
4. Vergeving, aan de andere kant, is stil, en doet rustig niets. Ze beledigt geen aspect van de werkelijkheid en zoekt ze ook niet te verdraaien tot uiterlijke verschijnselen waarvan ze houdt. Ze kijkt alleen, en wacht, en oordeelt niet. Hij die niet zou willen vergeven, moet oordelen, want hij moet het feit dat hij er niet in slaagt te vergeven, verantwoorden. Maar hij die zichzelf zou willen vergeven, moet waarheid leren verwelkomen precies zoals ze is.
5. Doe niets, dan, en laat vergeving je tonen wat te doen, doorheen Hem Die je Gids is, je Verlosser en Beschermer, sterk in hoop, en zeker van je uiteindelijk succes. Hij heeft je reeds vergeven, want zo is Zijn functie, Hem gegeven door GOD. Nu moet jij Zijn functie delen en vergeven Wie Hij verlost heeft, wiens zondeloosheid Hij ziet, en wie Hij eert als de Zoon van GOD. “
Nonny Nanja 18-06-2002 resp 31-10-2023
Eindnoten
1Verg. © “Een Cursus in Wonderen” uitg. Ankh-Hermes, Deventer 1999, citaten uit privé-vert. v Eng orig, publ. California 1975. ‘T1,I,42.
2© Corrie ten Boom met Jamie Buckingham: “Zwerfster voor God”, ned.se vert. Gideon, Hoornaar 1975?, 0183-581.696, p.46-49. (citaat acc. 24-09-1998)