Het spijt me als ik je ooit heb gekwetst
november 2023 / Door Lilian Ferru
Het spijt me als ik je ooit heb gekwetst
Lieve Jij,
Heb jij dat ook wel eens, het idee dat de wereld best wel ingewikkeld in elkaar zit? Terwijl ik dit schrijf, ben ik in Vlissingen. Voor vandaag was er weer zo’n duffe code geel afgekondigd. Storm op komst, de hele dag regen. Niets is minder waar. Ja, het waaide. Inderdaad, in de ochtend was er wat neerslag, maar daarna scheen de hele middag de zon. Het was heerlijk, met een beetje woeste zee en het spectaculaire schouwspel in de lucht. Dat is puur genieten.
Ik gebruik deze tijd voor innerlijk werk, waar ik in de diepte duik. Ik ben teruggekeerd naar mijn geboortedorp. En nu ik erover nadenk, komt er een herinnering naar boven. Als kind lag ik wel eens achter de bank en speelde ik dat ik dood was. Ik hoopte dat mijn ouders me zogenaamd levenloos aantroffen en zich dan realiseerden hoeveel ze eigenlijk van mij hielden. Het is nooit gebeurd. ‘Wat doe je achter de bank, ga buiten spelen!’
Ik ben bezig met het opmaken van de inventaris van mijn leven. De laatste twee jaar heb ik afscheid moeten nemen van velen. Mijn ouders die zijn gegaan, Paul die is teruggekeerd naar zijn woningwereld, de breuken met vrienden en familie. Wat als ik vertrek? Wat is dan mijn erfenis? Ik heb steeds de drive gevoeld om informatie te verspreiden, door het organiseren van lezingen en het filmen van interviews. Ik wilde mijn medemens niet in de steek laten, waardoor ik het Angelfonds heb opgericht. Als voormalig journalist, vond ik dat de berichtgeving te eenzijdig op ellende was gericht, dus begon ik degoednieuwskrant.nl. Hoeveel events heb ik georganiseerd? Hoeveel boeken heb ik geschreven? Hoeveel nieuwsbrieven? Hoeveel filmpjes? Geen idee. En dan de healings van Paul, wat voor mij de overtreffende trap van alles is. Wát een voorrecht om dit alles mee te maken.
Mijn utopisch beeld is, dat we ons de eenheid herinneren. ‘Eén met de Bron en niets anders!’, zoals Paul steeds herhaalde. Jij bent gewoon een volmaakte schepping van de Schepper. En ik zou aan allen willen zeggen: het spijt me, als ik je ooit heb gekwetst. Het was niet persoonlijk. Ik kan alleen niet meer op de oude voet verder. Het liefst wil ik vrede met iedereen en soms is het een innerlijke strijd. Ik hou van iedereen, ook als ik je niet zie. Het is mijn innerlijke wereld, waarin ik de schaduwen wegschijn, met het licht dat ik ben. Waarin ik het licht erken in ieder, die mijn pad heeft gekruist.
Als ik bij de zee ben, dan hoef ik alleen maar te kijken. De golven rijzen en dalen, er is eb en vloed, de zee heeft allerlei stemmingen. Wat doe ik dan? Ik zit gewoon te kijken. Gisteren was de zee kalm, vandaag ging het er wat ruiger aan toe. Met de mind gaat het precies zo. Soms gaat het tekeer, dan is het weer stil. Wie ben ik om de zee te verstoren? Ik hoef er alleen maar getuige van te zijn. Hoe zou ik überhaupt de zee kunnen beïnvloeden?
Gedachten komen en gaan. Door een kalme zee komt alles tot rust. De gedachten mogen het strand oprollen, uiteenspatten op de rotsen, we blijven kalm. We vechten niet met onze gedachten. We zijn de getuige en we worden stiller en stiller. De wereld draait door, maar het heeft geen effect meer. We zijn onaangetast, onbeschadigd, met onze onschuld intact. Ik voel liefde in mijn hart. Ik zou iedereen wel willen omhelzen. Ik zou je willen vasthouden en zeggen: kom, laten we verder gaan.
Niemand weet hoeveel tijd hem of haar is gegeven. Ik zou bij voorbaat tegen iedereen willen zeggen: vergeef me als ik je verdriet heb aangedaan. Ik kon niet anders, omdat het oude voor mij heeft afgedaan. De conditionering, het proberen te bewijzen dat je wél goed bent, de struisvogelpolitiek, de plooien glad strijken, het gezellig willen houden. Nergens over praten, of verzanden in blabla. Ik heb het allemaal gedaan. Het heeft niets gebracht.
Wat als ik er niet meer ben? Wat is dan mijn erfenis? Wat is mijn nalatenschap en die van jou? In hoeverre hebben we het goddelijke gerepresenteerd? In hoeverre waren we trouw aan onszelf? Kunnen we vergeven? Er is altijd genoeg om te vergeven, maar vergeven is alleen nodig als we oordelen. Oordelen is iets van de mind, terwijl het hart zoveel machtiger is. Ik laat mijn hart spreken. Ik nodig iedereen uit om het gesprek aan te gaan. Zijn er grieven? Ik ben bereid om te luisteren. Ik wil met een schoon geweten gaan, als mijn tijd is gekomen. Ik loop in het lichtspoor van Paul.
Ik hoef geen toneelstukje op te voeren. Ik ben niet meer dat kind achter de bank. Het maakt niet uit wie er van me houdt, want ik hou van mezelf. Het zijn de losse eindjes die ik aan elkaar wil knopen, zodat we in alle vrijheid verder kunnen. Liefde laat vrij, dat is wat ik wil leven. Dat is onthecht zijn, hoe pijnlijk het losmakingsproces ook mag zijn.
Dan gaan we de diepte in, om gelouterd tevoorschijn te komen. Dan stralen we als het licht dat we zijn. Dát is het erfgoed van Paul. Vandaag is het code rood, met liefde, vrede, en vreugde. Wie je ook bent, die deze nieuwsbrief leest, ik hou van jou, dat is onveranderlijk en eeuwig. Hoe beperkt zijn woorden, in wat ik eigenlijk wil zeggen? Toch weet ik dat jij dit begrijpt, omdat jij net zoveel van mij houdt als ik van jou. Omdat we weten dat een leven zonder liefde, geen leven is.
We zijn liefde!
Liefs, Lilian
