Lief mens, op dit moment lijkt het wel even alsof je kwetsbaarder bent. Bevattelijker bent voor bepaalde dingen. Vooral wanneer de spanning wat hoog oploopt, voel je meteen dat je aan het randje zit. Het gaat gewoon even wat sneller dan dat je gewend bent, en het vraagt om echt wat gas terug te nemen.
Het gaat dan weer zo ongemerkt dat je te veel hooi op je vork neemt, gewoon omdat het leven je meeneemt en je vergeet op de rem te trappen. Jij mag bepalen hoe snel iets gaat, hoe hard je iets laat binnenkomen, maar vooral waar je echt weer even wat stapjes terug mag gaan doen. Je bent gewoon even wat kwetsbaarder, lief mens, maar dat is niet gek. Juist in deze periode waarin de veranderingen groot zijn, waarin er van alles van jou wordt gevraagd, is alles wat je kunt doen alleen maar heel goed voor jezelf zorgen en in diepe stilte duiken.
Jij bent niet voor deze maatschappij. Dat is een ding wat zeker is. Niet voor de maatschappij die gemaakt is vanuit een ongezonde bodem. Die niet voedend is. Die alles van je vraagt maar niets teruggeeft. Het is lang zo geweest. Misschien wel vanaf een heel vroeg begin van jouw bestaan, waarin je gewend bent geraakt aan deze vorm.
Waarin je niet hebt kunnen zien dat er een grote onbalans was en waarin je altijd hebt gedacht dat jij niet mee kon komen. Dat er iets mis was met jou. Maar als mens van de waarheid, die zo dichtbij zijn/haar eigen hart staat, heb je moeten leren, en nog steeds, dat het niet aan jou ligt.
Dat in de eerste plaats zelfzorg een belangrijk onderdeel is en ook als dat betekent dat je soms stappen moet nemen die ontzettend eng lijken, maar die uiteindelijk patroon doorbrekend zijn. Er blijven altijd littekens, mooi mens, van ervaringen die je hebt gehad. Je draagt ze mee tot waar je ook naartoe afreist. Maar zolang ze je herinneren aan jouw kracht weet je dat welke beslissing je ook maakt, dat er iets in jou zit dat een ongekende kracht heeft.
Deborah