"Grootmoeder, ik ben moe. Zo moe van dit leven..."
"Neem je vermoeidheid, mijn kind, en wikkel het om je heen. Als een deken in de koude wintermaanden. Vermoeidheid komt om van jou een nest te maken, om je comfortabele kleding te laten dragen, om je te laten wegzinken in haar warme omhelzing.
Ik nodig uit om in jezelf te blijven. Zonder kracht, zonder gedachten, zonder daden. Zoals de sneeuw die alles bedekt om de wereld te verzachten, te verstommen, te beschermen tegen lawaai. Accepteer de vlokken van je vermoeidheid en laat je volledig bedekken door hen."
'Ik zou daaronder begraven kunnen sterven...'
"In plaats daarvan zul je herboren worden. Als het zaadje in de grond. Weersta je vermoeidheid niet, wijs het niet af met duizend daden, duizend intenties, duizend schuldgevoelens. Het wil je gewoon bij de hand nemen en je leiden om weg te zinken in de leegte. Precies daar, waar de bron van elke innerlijke kracht ligt. Ze leerden ons sterk te zijn door weerstand te bieden. Maar het is door je over te geven dat de echte helden tevoorschijn komen.'
'Ik ben bang, grootmoeder. Wat als vermoeidheid mij zal vernietigen?'
"Mijn kind, je bent niet bang voor vermoeidheid, maar voor het verliezen van de controle over jezelf. De tijd is voor jou gekomen om jezelf aan het leven te geven. En om daarmee de mooiste kinderen voort te brengen: de vruchten van je ziel!"
Bron: Elena Bernabè
Vertaling: Yvonne Bakker – The Essence of Life
Art: Eloy Bida