Over introspectie en loslaten
Alle bronnen vanuit de Geestelijke Wereld wijzen erop dat deze Corona tijd, door de Illuminati gepland en uitgevoerd, ook door het Licht wordt gebruikt om ons te laten bezinnen op wie we zijn en waar we naar toe willen, dit op persoonlijk en globaal vlak. De verleden tijd gaat niet meer terug komen. Wel niet in de zin van Gates, Fauchi, Rutte, Grappenhaus en de Jonge, maar naar de wil van de Schepper, van de Bron van alle zijn. En dat wordt een nieuwe samenleving gebaseerd op onderling respect en onvoorwaardelijke Liefde, voor ons zelf, voor alle andere mensen en uiteraard voor de natuur. De diverse channelings die we krijgen schetsen ons een beeld van hoe ongelofelijk prachtig dat gaat zijn. Maar we moeten hiervoor zelf aan de slag gaan om onze toekomst te creëren. Dat doen we door te mediteren om zo onze trilling te verhogen zodat we ons door onze eigen Goddelijkheid kunnen laten inspireren. Vervolgens visualiseren wat we in ons leven willen halen, persoonlijk en globaal. We moeten dan wel nog de nodige stappen zetten in overeenstemming met de impulsen van onze ziel.
Voor mij is deze tijd in eerste instantie een goede gelegenheid om los te laten en wel op verschillende vlakken. Natuurlijk alles wat ik niet meer nodig heb. Dat betreft onder meer de dingen die ik in mijn tachtigjarig leven heb verzameld. De zolder staat nog vol met dozen van mijn laatste verhuis. Ik bekijk nu elk voorwerp: Heb ik dit en dat nog nodig? Kan ik mij er nog mee identificeren? Maakt het mij nog blij?
Hetzelfde geldt voor alle plannen die ik had. Ik heb alles losgelaten, ben een tijdje in een tent op in natuurcamping gaan wonen
en als het hoofd helemaal leeg is, dan zal het gevuld worden met dat wat nu werkelijk nodig is. Het is een heel diepgaand proces dat de tijd neemt die het nodig heeft. Het leven zelf geeft daarbij ook aanwijzingen door de dingen, die naar me toekomen, waarop ik dan ook reageer.
Iets wat nu duidelijk wordt is om in Zutphen een plaatselijke meditatiegroep te starten. Mensen die daar belangstelling voor hebben kunnen mij een e-mail sturen:
mail@elias-medium.info.
Hoe spannend een regressie kan zijn en even terug naar je eigen planeet.
Van de week had ik een cliënte voor een regressie. Zij had al heel lang maandelijks heftige hoofdpijn, kennelijk het gevolg van een slecht werkend hormonaal systeem. Maar ik had het idee dat de oorsprong wel eens in een ander leven gevonden zou kunnen worden. Vandaar mijn voorstel om met een regressie aan de slag te gaan.
Mijn regressies gebeuren niet onder hypnose, maar ik werk met een daarvoor uitgekozen kristal een tijdje in op het derde oog, doe dan wat visualisatieoefeningen tot de persoon in kwestie met het bewustzijn uit het lichaam is getreden en door tijd en ruimte kan reizen. Ik neem ook alles wat gezegd wordt op in mp3 formaat.
Ik ga niet meteen naar het leven waar de oorzaak ligt, maar begeleid mijn client altijd eerst naar de planeet waar hij of zij vandaan komt. Dat zijn meestal heel diepe ervaringen, die ook een andere kijk op het leven hier kunnen geven.
Na de inleidingsoefening vroeg ik haar te beschrijven wat ze ervaart en van het moment waarop ze haar planeet nadert zegt ze wat ze ziet:
“Ik nader mijn planeet. Ze ziet er prachtig uit. Ze komt steeds dichterbij tot ik mijn voeten op de grond kan zetten. Het voelt veel lichter om daar te lopen, alsof ik lichter ben in gewicht, net als iedereen die ik tegenkom. Er komt een vrouw naar me toegelopen”.
Elias: “Ken je haar?”
“Ja, ze komt me heel bekend voor, maar niet uit dit leven”.
Elias. “Zegt ze iets?, wil ze iets laten zien?
“Ze vraagt of ik met haar meekom. Ze heeft een heel warm en lief gezicht, ze woont in een klein huisje, ze laat me haar huisje zien dat tegen een heuvel aan ligt.
Ze heeft een heel mooie tuin en de natuur is zo mooi daar. Ze vraagt of ik even bij haar kom en vraagt waar ik vandaan kom. Ik vertel haar over de aarde, maar het is niet zoals een gesprek hier. Het is alsof ze beelden doorgeeft. Ze vertelt over waar ze woont en dat het daar een tijd van vrede is, dat iedereen in vrede met elkaar leeft en liefdevol voor elkaar zorgt”
Elias: “Vraag eens hoe die planeet heet.”
“De Plejaden. Ze zegt dat ze het lastig vindt voor ons hoe het op aarde gaat en dat ze met ons meeleeft en licht en liefde stuurt naar onze planeet. Ze heeft een heel leuk huis. Het hangt vol met planten, hangplanten en alles voelt zo licht daar. De sfeer is er zo anders. Ik zeg haar dat ik verder ga. Ze zegt me dag. Ik voel me zo vrij. Ik zie daar ook dieren lopen die nieuwsgierig kijken. Ik loop een stuk door de natuur en weet dat ik op de goede weg ben. Er komt een groepje wandelaars aan, ik loop verder Ik wil wel overal stoppen, want als je al die bloemen ziet en die vogels … Die bloemen lijken van een soort licht, maar dan doorzichtig, het voelt ook als een grote ‘ken ik al‘, alsof ik daar al dagen rondgestruind heb. Ik kom bij een kleine woongemeenschap, kleine huisjes,. Je kunt hier veel meer zien. Je kunt prachtige kleuren en wezens zien, je ziet hier van alles. Er zijn mensen, die ik ken. Ze zijn niet zoals wij, zo vast.”
Elias: “Wat is het verschil?”
“Ze lijken ijler en iets lichter en toch heel goed zichtbaar. Het is alsof ze niet echt op de grond staan, maar ze staan er wel. Het is lichter. Ze heten me welkom en vragen of ik er bij kom zitten. Er komen kinderen naar me toe gerend en een wil op mijn schoot en de anderen zijn een beetje verlegen.”
Elias: “Zijn die mensen familie of vrienden?”
” Het zijn vrienden en familie. Het is een woongemeenschap. Ze doen van alles, maar het gaat er anders aan toe dan op aarde. Hier gaat alles veel sneller, het wordt gematerialiseerd. Dat laat een man me zien. Heb je honger dan staat er meteen een tafel vol met eten.”
Elias: “Wat staat er dan op die tafel?”
” Ja, wat je maar wilt. Ik kies voor soep met wat licht brood en wat andere dingen. Het ziet er heel mooi uit, mooi gedekt.
Het is alsof het ter plekke wordt gecreëerd, heel anders. Zij eten niet omdat ze honger hebben, ze hebben helemaal geen honger, niet echt honger. Iedereen is hartelijk en lief en ook zij vragen hoe het gaat op de aarde. Ze zijn bezorgd over hoe het gaat. Ze zeggen dat het wel beter wordt en dat het op aarde ook mooier wordt. Ze vragen of ik wil blijven. Ik wil helemaal niet meer terug naar de aarde.”
Elias: “Welja, je kunt er een andere keer weer naar terug gaan want we moeten nu verder, dus neem maar afscheid en zeg ze allemaal tot ziens. Tot de volgende keer.”
“Ja, we moeten weer verder.”
Elias: Dan begeleid ik haar terug naar de aarde en vraag haar om naar de tijd terug te gaan waar de oorzaak ligt van haar migraine.
“Ik ben er al.”
Elias: “Hoe ziet je omgeving er uit?”
“Kleurrijk.”
Elias: “Kijk eens naar je voeten? Welk schoeisel draag je?”
“Ik loop op een soort sandaalachtig iets.”
Elias: “Wat heb je voor kleren aan”
“Een soort kleed. Het is geel en heel licht. Ik zie veel mensen en ik voel me opstandig. Ik moet dingen doen wat ik oneerlijk vind. Ik ben een vrouw. Daar is heel veel onderdrukking door mannen. We moeten op een bepaalde manier gekleed gaan. Alles bedekken, hoe we ons moeten gedragen. De vrouwen lopen met kruiken op hun hoofd. Ze doen in feite het zware werk. Er lopen ook wat ezels, zie ik en veel tegels. Het is op zich heel mooi. Het is mooi daar.
Elias: “Weet je welk land het is?”
“Volgens mij ben ik in Marrakesh, Marokko.”
Elias: “Heb je een idee van de tijd? De eeuw?”
“Nog niet zolang geleden. Zo’n honderdvijftig jaar geleden, denk ik”
Elias:: “En wat gebeurt er verder?”
“Ik moet van alles doen. Ik ben daar een van de dienstmeisjes van een heer en we lopen allemaal in een soort van wit-geel-achtig kleed. We zijn wat stoffig want we moeten water halen en lopen met de ezels naar de bron. Ik voel me opstandig. De mannen willen dat wij alles doen, zeg maar. Ze doen zelf niets. Nou ja, wat is niets? De vrouwen doen daar het zware werk. De mannen maken pleziertochten en ik ben bezig om met die andere vrouwen opstand te creëren want ik ben het zat. Ik heb er geen zin meer in om een soort van slaaf te zijn. Alle kleren te wassen van die mannen, al het eten te koken en om alles te doen wat ze willen dat we doen. De andere vrouwen worden ook boos. We hebben een ontsnappingsplan. We staan altijd klokslag vijf uur op om de vloeren te boenen.
Maar deze keer gaan we eerder opstaan om een voorsprong te hebben. Ik kan moeilijk in slaap komen. Ik reken erop om tegen drie uur weg te gaan. Ik heb van alles voorbereid. Ik vind het heel spannend en voel die spanning in heel mijn lijf, want als ze ons vinden, loopt het niet zo best met ons af. Als we niet hard genoeg werken, worden we geslagen. We zijn het spuugzat. Iedereen slaapt in het huis. Ik heb een klein kamertje, net als de andere vrouwen. Ik doe wat water op mijn gezicht uit een kom die er staat. Die kom is prachtig. Ik wilde dat ik hem kon meenemen, helemaal met mooie steentjes in prachtige kleuren. Ik doe de deur open, hij kraakt een beetje, ik probeer heel zachtjes te lopen en zit dan op de verdieping. De andere vrouwen slapen nog en ik maak ze zachtjes wakker. We lopen op onze tenen met de sandalen in de hand de trap af. De trap is in steen uitgehouwen. Tot nu toe gaat alles goed.
Het is iets over drie en we sluipen door de straten. Ik zie een plein en probeer het te vermijden. Je weet nooit waar de ogen zijn. We zijn met een groepje van vijf en gaan verder. Er is heel veel spanning bij ieder van ons. Gelukkig is het nog niet zo warm. Wij hebben wat water mee. Het lijkt of we goed kunnen wegkomen. We weten sluiproutes tussendoor, langs smalle steegjes. We zijn net buiten de stad. We zijn nog nooit verder geweest. We hebben altijd in die stad moeten wonen. Dit is voor ons ook nieuw. Hoe gaan we dit doen? Waar gaan we heen? Er was eerst een goed plan. Nu moeten we zien dat we ons kunnen redden. We nemen een kronkelpaadje dat iets naar beneden loopt. In de verte zie ik mensen staan. We zeggen tegen elkaar dat we ons moeten verstoppen. We gaan iets van het pad af en die mensen lopen ons voorbij in de richting van Marrakesh. Je kunt de spanning voelen, we moeten ons stil houden. Hoe gaan we dit doen?
We lopen verder en verder. Dan zien we verderop een klein dorpje. We moeten iets te eten hebben. Het is inmiddels een uur of negen, schat ik. Ze vragen daar wie we zijn. Daar komen niet veel van ons soort vrouwen vanuit Marrakesh aanlopen. Dan zie ik een jonge jongen op een paard. Hij rijdt richting de stad. We weten dat het nu zaak is om ons te verstoppen. Ik zeg tegen de andere vrouwen dat ik denk dat die jongen ons gaat verlinken. We gaan zo snel mogelijk het dorpje uit met wat brood. We splitsen ons op zodat de hele groep niet in een keer kan gevonden worden. Een groepje van drie en een groepje van twee.
Ik ben bij het groepje van twee. Ik wens die andere vrouwen heel veel geluk en succes. We omhelzen elkaar voor een nieuw leven, hopen we. Dan gaan we verder en zijn een ander pad ingeslagen. We hebben een paar uur gelopen en ik zie kamelen aankomen van de andere kant. En weer verstoppen we ons. Ze rijden op de kamelen verder en wij lopen weer door. Ze hebben ons niet gezien, denken we, hopen we. Het blijft een spannende gebeurtenis. En dan zie ik dat we er toch bijzijn. We zijn zo bang. Ik herken ze.
Het zijn mensen uit Marrakesh. Dat is die man waarvoor ik heb moeten werken met nog een paar anderen. Ze zijn met vier mannen en rijden op kamelen. Ze hebben ons natuurlijk makkelijk kunnen inhalen omdat wij lopen. We proberen ons te verstoppen. Ik hoop dat die drie andere vrouwen niet gevonden worden. Ik weet dat ze ons gezien hebben. Ze stappen van hun kamelen af en vinden ons achter de struiken. Ze zijn woest, heel boos. Ze willen ons een lesje leren. Ze zeggen we zullen je leren en ze binden een touw om mijn middel en benen en maken dat vast aan de kameel. Dat doen ze ook bij die andere vrouw en zo gaan ze lopen en mijn hoofd stoot over stenen en het doet zo zeer.”
Elias: “Adem door die pijn heen, in en uit.”
“Ik zie lichtflitsen, mijn hoofd is open, alles doet zeer en nog steeds gaat het door. Ik kan niet veel langer in mijn lichaam blijven en ben er nu buiten. Ik zie hoe ze ons voorttrekken. Ook die andere vrouw is inmiddels uit haar lichaam. We hebben grote wonden, niet alleen aan ons hoofd, maar ook aan onze schouders en onze rug, onze armen en benen. Alles is gehavend.”
Elias: “Ben je die mannen in dit leven ook nog tegen gekomen?”
“Nee.”
Elias: “Weet je ook welke de karmische oorzaak is, waarom dit gebeurd is? Het heeft natuurlijk met een ander leven te maken. Nu je uit je lichaam bent, weet je waarmee dit in verband staat?”
“Ja. Ik ben ook niet zo aardig voor hun geweest. “
Elias: “Wat was er dan gebeurd in dat andere leven?”
“Toen was ik een man en in het leger. Met zwaarden vochten we. En zij moesten precies doen wat ik zei. Ik was de aanvoerder van het leger. En als ze niet deden wat ik wilde, dan werden ze zwaar gestraft. Zo ging dat.”
“Elias: “Zoals? Wat gebeurde er dan met hen?”
“Ik liet ze dingen doen tot ze totaal uitgeput waren, om ze te harden. Ik liet ze vechten, Ik liet ze strijden terwijl je weet dat het geen nut heeft en dat tot ze totaal gehavend op het slagveld lagen, want dat andere leger was met veel meer strijders. Ze zeiden dat ze niet wilden vechten omdat het een onbegonnen zaak was. “
Elias.: “Kun je ook je zelf vergeven? Dat is heel belangrijk,”
“Ja, en ik voel me heel, heel vredig. Ik kan nu alles accepteren, zoals het was.”
Elias: “Dan kun je alles loslaten, het hele verleden. Het heeft allemaal gediend. Het zijn enkel ervaringen, niet meer dan dat. Je kunt nu weer langzaam terugkomen in je lichaam, terugkomen ook hier in deze ruimte om eerst de ogen openen als je weer helemaal terug bent en neem er alle tijd voor die je nodig hebt.
Naschrift: Eind jaren zeventig of begin tachtig heb ik in Londen een seminar gevolgd met een Amerikaanse psychologe, Dr. Edith Fiore *) , een van de pioniers in regressietherapie in de V.S. Ze vertelde ons dat toen ze hypnose ontdekte, ze dat als een methode gebruikte om mensen terug te voeren naar hun kindertijd. Dit, om daar de oorzaken van hun problemen te vinden. Maar op zekere dag schoot ze bij een patiënt door de kindertijd heen en kwam terecht in een vorig leven van die man. Edith was een naar Freuds leer gevormde psychiater. Het was een situatie waarbij zowel de psychiater als ook de patiënt niet in reïncarnatie geloofden.
Vanaf dat moment ging ze zich meer en meer in regressie specialiseren en ontdekte dat enkel met het herbeleven van heel pijnlijke situaties de problemen van haar patiënten werden opgelost. Daarbij had ze nog iets ontdekt: het karmisch aspect. Namelijk dat er voor elke heftige gebeurtenis een karmische oorzaak bestond. En zo dook ze met haar cliënten dan ook dieper in het verleden om de mensen ook de oorzaak van de oorzaak te laten herbeleven. Voor mij was dat het moment om ook te besluiten om met regressies te gaan werken en ja, het hielp om veel problemen te kunnen oplossen.
Ik ben benieuwd of de heftige migraine van mijn cliënte nu ook tot het verleden behoort.
*) http://regressionjournal.org/book_review/unquiet-dead-edith-fiore-ph-d/
