Ooit brak ik in duizend stukjes....
30 april 2019 / Door Anouk
Diep,
diep ben ik gebroken geweest. Er gingen maanden voorbij waarin ik
iedere dag het gevoel had emotioneel opnieuw te sterven. Ik was blij als
ik kon gaan slapen en werd iedere ochtend wakker in de hoop dat het een
nachtmerrie was, en niet de realiteit. Het liefst wilde ik dan weer
gaan slapen, want in mijn slaap was de realiteit er niet, en kon ik die
ontvluchten.
Kilometers heb ik gelopen, iedere dag dezelfde route, ik was in shock,
gestript van alles in mijzelf, beroofd van ieder sprankje energie...geloof en
liefde.
Ik kon er niet over praten omdat ik er geen woorden aan kon geven. Ik
begreep zelf niet eens wat er was gebeurd. Er waren geen woorden die het konden
benoemen voor mij, die woorden bestonden niet...
Minuten, uren, dagen, weken, maanden, jaren tikte voorbij...
Er was niks meer om me aan vast te houden, ook niet in mezelf.
Iedere illusie was afgebroken, er bestond geen waarheid meer, er bestond
niks meer..behalve de oorverdovende leegte, de oorverdovende diepe pijn, de
oorverdovende shock, de oorverdovende eenzaamheid..
Ik verkeerde in een constante shock toestand door emotioneel en psychisch
misbruik.
Omdat ik er geen woorden aan kon geven, kon ik het ook niet delen, dit
zorgde ervoor dat ik noodgedwongen dieper in mijzelf wegzonk....de diepe
duisternis in mijzelf alleen bezocht..moest zien te helen, mezelf zien terug te
vinden, de scherven zien te verzamelen en opnieuw te lijmen.
Maar er was niks meer, er waren geen scherven, er was alleen maar leegte en
intense pijn...
Alles was gebroken, mijn vertrouwen, mijn geloof in goedheid, mijn geloof
in liefde, mijn geloof in mijzelf, überhaupt geloven in iets was weg...
Er was geen vertrouwen meer, in niks of niemand, ik trilde van binnen tot
in mijn diepste kern, er was geen grond meer onder mijn voeten, er was geen
toekomst meer en er was geen hoop meer voor mezelf. Ik wist dat het gedaan was
met mij, ik wist dat ik de toegebrachte schade niet meer kon herstellen. Ik wist
dat ik dermate getraumatiseerd was, psychisch en emotioneel zo gemanipuleerd,
misbruikt en gehersenspoeld, ik mijn oude ik nooit meer zou terug vinden. Ik
was gestorven...en iedere dag opnieuw stierf ik weer. Ik probeerde mezelf terug
te vinden, maar ik was er niet meer....ik was weg.
Dit hele proces was letterlijk een nachtmerrie, het was geen donkere nacht
van de ziel, maar ontelbare nachten en dagen...die ik nog steeds amper kan
beschrijven met woorden..
Maar ik bleef opstaan, iedere ochtend...en ik zette steeds weer de ene voet
na de andere voet. Ik bleef wandelen, kilometers...in de natuur...dezelfde
route. De aarde onder mijn voeten...ik zocht naar houvast. Ik bleef naar mijn werk gaan, ik bleef voor mijn zoon zorgen, ik bleef, hoe
gebroken ook, doorgaan....maar ik was er niet.
Alle spirituele wijsheden vielen weg, in het niets, niks klopte meer, geen
enkele waarheid was nog van toepassing, geen enkel inzicht was nog
logisch....alles was afgebrokkeld....
Na maanden van shock, kwamen beetje bij beetje...eigen woorden...zinnen die
ik ging opschrijven.
Beetje bij beetje kwamen diepe diepe inzichten, ik ontdekte nieuw
terrein....ik verkeerde soms in een staat van bewustzijn waarin ik zo helder
even alles kon zien en voelen en vervolgens weer terug kwam in de diepe shock.
Dit ging op en neer. Ik ging op en neer in mijzelf. Diepe lage van intense pijn
en angst en momenten van een soort helderheid waarin ik alles kon
overzien.
In die momenten begonnen woorden en zinnen te komen, wijsheden waarvan ik niet
eens begreep waar ze nu vandaan kwamen, ergens uit de diepte en hoogte van
mijzelf..
Ze kwamen vanuit mijn echte zelf....heldere stukjes informatie, heldere
stukjes van mijn ware zijn dwarrelde naar de oppervlakte zodat ik ze kon zien
en integreren...
Weer gingen maanden voorbij...steeds meer schreef ik op. Steeds meer kwam
naar de opervlakte...langzaam aan vormde zich in mij een fundering...een
zelfgemaakte fundering gecreëerd vanuit mijzelf....
Ik begon letterlijk op mijzelf te bouwen....
Ik begon mijn waarheid te bouwen...mezelf vanuit mijn ware zijn te
vormen....ik begon langzaam ik te worden....de ik die al lang in mij besloten
lag en nu de ruimte kreeg om op te bloeien.
Ooit was ik een iemand die geloofde dat ze was wie ze was....
Eens werd ik ten diepste gebroken door intens narcistisch &
psychopatisch misbruik..
De Ik die er toen was stierf een duizend keren...
Toen er niks meer was om te sterven .....bleef er niks meer over dan de
leegte...
Ik koos ervoor om mezelf nieuw leven in te blazen.
Het vroeg aan mij al mijn dapperheid te verzamelen om weer mezelf op te
richten..in liefde en vertrouwen....en me weer open te stellen...
En hier ben ik dan...puurder dan ooit te voren. Want men kan alleen maar
breken wat niet echt is, je kunt alleen maar dat verliezen wat niet authentiek
is...
Je hart kan niet breken, alleen de muren eromheen...
En eerlijk is eerlijk, het is soms nog steeds een uitdaging, en soms heb ik
nog nachtmerries over het geen mij destijds gebroken heeft...maar het valt in
het niet bij de innerlijke rijkdom die ik nu ervaar. Ik kan een
intense dankbaarheid voelen omdat ik daardoor wel mijn innerlijke rijkdom heb
kunnen vinden...en nog steeds met deze ontdekkingstocht bezig ben.
Ik heb mogen ontdekken dat ik heel veel liefde in mij draag en ik deze wil
delen, in blijdschap en vreugde. Ik heb ontdekt dat ik graag mensen een warm
hart toedraag en ik oplicht als ik iemand anders iets moois heb kunnen mee
geven in zijn/haar eigen proces..
Ik heb ontdekt dat ik heel veel van humor hou en ik dit in me draag. Ik heb
mogen ontdekken dat ik intens van eigen muziek schrijven geniet..
Ik heb mogen ontdekken dat ik van de liefde hou..
Ik heb mogen ontdekken dat ik de woorden heb gevonden om mijn eigen verhaal
te kunnen schrijven, mijn eigen wijsheden en inzichten en ik deze met jullie
kan delen.
Vanuit dit alles ontstond Be-loved, mijn blogs en de praktijk.
Ik ben jullie intens dankbaar voor jullie geloof in mij en het
vertrouwen....
“ Ooit brak ik in duizend stukjes...die opgingen in het niets
Liefs Anouk
Liefs Anouk
